I żeby lato trwało wiecznie, a świat nie zmieniał się tak szybko.

The Freuders - Never Talk To Strangers
The Freuders Gamma Waves of Betelgeuse

Hej, to będzie chyba tak bardzo późnonocny i sentymentalny post, że jeśli w momencie, w którym go widzicie, jesteście w środku dnia, w pracy czy coś i Wasze myśli zaprzątają same ważne rzeczy Dnia Codziennego, to lepiej od razu odpuśćcie. 

Muzyka do notki taka wskutek nocnego słuchania Trójki. Zupełnie inaczej muzyka brzmi w nocy, zupełnie inaczej w dzień.

Czuję ten sarenkowy wschód słońca z obrazka. Tęsknię za latem, kiedy poranki właśnie tak wyglądają. I kiedy wszystko jakoś łatwiej i znośniej przychodzi...

Ładną mamy zimę. Chwilowo. Trochę białego śniegu, nie za dużo i nie za mało. Czasem trochę słońca, czasami deszcz. Nic nie boli w pogodzie. Niby. A jednak mało kolorów. I ludzi nie widać. Jak gdyby kartezjańskie zakapturzone postacie zza okna wszędzie i nie wiesz naprawdę, czy to człowiek czy nie.

Sarenki też inaczej o tej porze roku wyglądają. Są brązowe i widać je na śniegu. Żadna się nie ukryje. Mam wrażenie, że co roku podchodzą bliżej naszego domu. Tak jak gdyby zżywał się on coraz bardziej z otoczeniem. Jednak, natura pokona wszystko. Powoli, ale zarosną śmieci w lesie i w szczelinach okien zamieszkają ptaki.

Wróciłam właśnie od znajomej i w sumie przez to ten post. Znamy się od podstawówki i początkowo miałyśmy różne przeboje, żeby w końcu zostać dobrymi znajomymi. W pewnym momencie poszłyśmy odmiennymi ścieżkami i tak jakoś nam się dorastało, ze świadomością, że gdzieś tam zawsze można się odezwać, spotkać, porozmawiać. Od niedawna rozmawiamy i widujemy się całkiem często.

Dzisiaj obejrzałyśmy Ghost World (zapewne to też jest przyczyną mojego sentymentu do różowoletnich wschodów i zachodów słońca). Najpierw jednak obejrzałyśmy ubranka dla jej syna, który ma przyjść na świat jakoś za dwa miesiące. Piłyśmy herbatę i oglądałyśmy zdjęcia z usg. Na koniec przeglądałyśmy szufladę z "rzeczami, które już nie powinny istnieć, ale przywołują wspomnienia". Wiecie, stare metki od ubrań, listy ze szkolnych ławek, badże z konwentów. Znajoma wyciąga stopniowo różne rzeczy, bo nadchodzi dzień wyprowadzki. Własne mieszkanie brzmi totalnie ekscytująco - ale zarazem trzeba spakować tyle rzeczy z tego niewielkiego pokoju i to brzmi raczej jak trudne zadanie.

W sumie nie obstawiałam tego, która z nas jako pierwsza będzie miała dziecko. Od dawna nie jest dla mnie zaskoczeniem, że ludzie w moim wieku mają dzieci. Kiedy byłam w liceum, przyjmowałam to jak niespodzianki. Później zaczęłam się przyzwyczajać. Dzisiaj zadziwiła mnie tylko informacja o koleżance z klasy, która spodziewa się trzeciego dziecka.

Moja codzienność wygląda inaczej. To raczej sporadyczne, żeby ktoś wśród moich obecnych znajomych spodziewał się dziecka. Jeszcze z dwa miesiące nikt z nich nie będzie go miał. Chodzimy do pubów, umawiamy się z różnymi ludźmi, przejmujemy się egzaminami i zaliczeniami. Czy iść na koncert? Czy mogę kupić obie sukienki? Czy to czas na rozpoczęcie dorabiania sobie? Czy mam w głowie coś, co chciałabym przekazać na blogu?

I w sumie nie chodzi o to, że dziecko i och i coś w tym stylu. Na przykład, dajmy na to Coeur de Pirate. Kiedy zaczęłam jej słuchać, miała tyle lat co ja teraz i dziecko w drodze. Została mamą, dalej tworzyła muzykę, bardzo bardzo dobrą muzykę. Dalej tworzy, wrzuca często zdjęcia małej Romy na insta i nawet podoba mi się jej życiowa sytuacja. Mieć ładne meble we własnym mieszkaniu, zabierać dziecko do Disneylandu i pracować z czymś, co jest dla ciebie przyjemne i ważne.

Ale z drugiej strony jest Ghost World. Fantazja, odkrywanie nowego, niezdecydowanie, spontaniczność. A autobus w końcu odjeżdża i jest różowy letni wieczór. Letnie wieczory kojarzą mi się jak najlepiej. Z wewnętrznym spokojem. Nawet jeśli jest źle, to można myśleć tylko o sobie, a nie o tym, że jest zimno czy ciemno zbyt długo. I chce się robić tyle rzeczy, i świat jest nieskończony i tyle rzeczy w nim czeka, żeby je znaleźć. Mogą to być nowe miejsca, nowi ludzie, nowe doświadczenia.

Tylko, jak wybrać właściwą do nich drogę? I co, kiedy już dotrzemy do któregoś z celów?

P.S. Jeśli chcesz skomentować "kiedy dojdziesz do swojego celu, będziesz szczęśliwa dzięki temu i będziesz mogła sięgać następnych celów!" to lepiej tego nie pisz. Co, jeśli jeden z tych celów kolidować będzie z innym? Mam też problem z szybkim nudzeniem się, przyzwyczajaniem do rzeczy. Nie przeczę, że niektórym standardowa stabilizacja tak promowana w społeczeństwie może w 99% odpowiadać. Ale nie jestem pewna, czy oni lubią Ghost World.