Something borrowed, something blue

Hej,
 nareszcie nadszedł koniec przyspieszonych egzaminów i kolokwiów. Nadeszła ostatnia impreza ze znajomymi w Kotłowni. Nadszedł czas spakowania walizek (dwóch dokładnie) i wejścia na pokład samolotu, z biletem w jedną stronę.
 To zarówno przerażające, jak i ekscytujące.
 Wiadomo, nawet gdybym pojechała do Krakowa, albo Pragi czy Berlina - byłoby to zdecydowanie "bliższe" niż Paryż. Mam z nim głównie miłe wspomnienia niedługich wyjazdów. Dwa lata temu po raz pierwszy, kiedy to przyjechałyśmy z J i M pozwiedzać i poimprezować. Był lipiec. W zeszłym roku w maju przyleciałam tutaj wraz z dwójką znajomych, pewną panią doktor, która zorganizowała większość wyjazdu, oraz jej znajomą. Wszystko zawsze pewne i bezpieczne. Zawsze z kimś.
 A teraz? Nadal wiem, że Paryż jest wspaniałym miastem i nie przestaję go uwielbiać. Na kilka dni zamieszkałam u pewnej Francuzki, która wydaje się być świetną osobą. Za samo wychowywanie małego Ethana, sposób w jaki daje sobie sama radę, mieszka na Montmartre... Racjonalnie - wszystko brzmi jak spełnienie marzenia. Tylko gdzieś tam wewnątrz mnie jest jakiś niepokój. Może to niepokój pierwszego dnia, zmęczenia, niepokój braku własnego miejsca.
 Jestem umówiona na 16 na zwiedzanie Montmartre'u z moją nową znajomą, za której możliwość poznania jestem bardzo wdzięczna. W sensie - chociaż jeszcze się nie poznałyśmy, to wspólne szukanie mieszkania, niepokoje, etc. są nam wspólne. Później idziemy oglądać mieszkania.
 Wiecie, że w Paryżu wczoraj świeciło mocne słońce, a pogoda była naprawdę marcowa? Kiedy wsiadałam do samolotu, myślałam że jednak trzeba było wziąć rękawiczki, że ręce mi zaraz zamarzną, że dlaczego włożyłam czapkę do walizki zamiast na głowę... A kiedy wysiadłam, mogłam rozpiąć płaszcz i ciesząc się promieniami słońca kierować się w stronę Paryża.
 Przywitał nas ogromny korek, a do tego brak ruchomych schodów w metrze. Za to jacyś obcy ludzie proponowali mi poniesienie walizki.
 Siedzę w pustym mieszkaniu na Montmartre. Specjalnie wybrałam tę okolicę na początek, później będę musiała zamieszkać na południowym-wschodzie (najlepiej). S mówi, że to bezpieczna dzielnica, to miejsce gdzie znajduje się Moulin Rouge.
 Mieliście kiedyś okazję tak niby spodziewanie, a nagle wyjechać od wszystkiego co lubicie, do czego jesteście przywiązani, wiedząc, że nie są to krótkie wakacje, że wcale za najdalej dwa tygodnie nie będziecie wracać pełni wrażeń, wypoczęci i szczęśliwi, ale po prostu musicie prawie od nowa zbudować swoje życie? Dajcie znać, jak Wam poszło.
xoxo,
Fatum